دیشب در جاده های سکوت در ایستگاه عشق هر چه منتظر ماندم

کسی برای لمس تنهاییم توقف نکرد و من تنهاتر از همیشه به خانه بر گشتم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

تو آسمانی ومن ریشه در زمین دارم همیشه فاصله ای هست داد ازاین دارم

قبول کن که گذشته ست کار من از اشک که سال هاست به تنهایی ام یقین دارم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در بازگشت از زیارت " تنهایی " خنده سوغات بیاور من هم پیش پایت " سکوت " را سر می برم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

آنگاه که آوار تنهایی روحت را در هم شکست

گوشه ی قلبت را بنگر ، من آنجا به انتظارت هستم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

تمام جاده های جهان را به جستجوی نگاه تو آمده ام ، پیاده ، این تو و این پینه های پای من

حالا بگو در این تراکم تنهایی ، مهمان بی چراغ نمی خواهی??

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در غریبانه ترین لحظه ی "تنهایی" خود ، چشمهایم را که در آن دریایی از محبت موج میزند به تو خواهم بخشید ، تا هیچ گاه به پاکی احساسم شک نکنی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل "تنهایی" مان

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هرکس به میزانی که "تنهایی" نیاز دارد عظمت دارد و بی نیاز تر است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم ، با اشک تمام کوچه را تر کردم ، وقتی که شکست بغض "تنهایی" من ، وابستگی ام را به تو باور کردم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق من تو باش ، نه برای اینکه در این دنیای بزرگ تنها نباشم ، تو باش تا در دنیای بزرگ "تنهایی" ام تنهاترین باشی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بلندترین شاخه ی درخت ، یک واژه را می فهمد ، و آن هم "تنهایی" ست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کم نامه ی خاموش برایم بفرست / از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می شوم در این "تنهایی" / لطفا کمی آغوش برایم بفرست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شب من پنجره ای بی فردا / روز من قصه ی "تنهایی" ما

مانده بر خاک و اسیر ساحل / ماهی ام ، ماهی دور از دریا

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم / افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم

بیا مثل پروانه های غریب نیاز / به مهتاب شب های "تنهایی" عادت کنیم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

آنگاه که "تنهایی" تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کسی که در آغوش غم بزرگ شده ، "تنهایی" بهترین همدم اوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به "تنهایی" من کن

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان "تنهایی" است

هر لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت "تنهایی" م را حس نکرد

در میان خنده های تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

حسرت دیدار تو در خاطرم جا مانده است آن نگاه گاه گاهت وه چه زیبا مانده است

روزهای انتظارم را تو پایانی بیا باز هم احساس من تنهای تنها مانده است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

نرو دستم به دامانت / نگو دیگر نمی آیی که میمیرم غریبانه امان از درد تنهایی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من به تنهایی این دل مشکوکم ! یا دلکم دل نیست ٬ یا آن که در دل است ٬ اهل دل نیست