تو دلِ سیاهِ این شهر همه جا صحبتِ درده

قلب آدمای کوکی یخ زده تاریک و سرده

شاخه ی درخت امید خم شده از بارِ غصه

این حکایت از شروعش رسیده تا تهِ قصه

همه جا سکوت وگریست همه جا پره اهانت

چشماتو وا کن ببینی فقر و فحشا و خیانت

زندگی کردنِ بی درد مالِ بالاهای شهره

هیچکسی نکرده اینجا خوبیه بدونِ بهره

قلب مهربونِ عاشق تو دل سیاهی مُرده

دیو شب با دست نیرنگ روزِ روشنش روبُرده

سایه ی بلندِ ظلمت روی آسمونِ شهره

توی این آشفته بازار خدا با آدما قهره

یه گوشه یه مردِ تنها رو پٌلِ سنگی میشینه

از لبِ سیگارِ بهمن با لبش بوسه میچینه

دوره گردِ خسته ی شهرخوابای رنگی میبینه

توی رویای محالش گلِ عاشقی میچینه

یه پدر به فکر نونِ شبِ بچه های گشنست

لب دریاچه ی خسته با امید یه عمره تشنست

هر چی که بگم میدونم دیگه فایده ای نداره

یکی اسمِ شعرِ من روشهرِ کور و کر بزاره

تو سکوتِ شهرِ تاریک من دیگه حرفی ندارم

جای آخرِ ترانم سه تا نقطه چین میزارم…