تنت بناز طبیبان نیازمند مباد**** وجود نازکت آزرده گزند مباد

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند *************** واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دل ربودب و بحل کردمت ای جان لیکن**** به از این دار نگاهش که مرا میداری

یارب این شمع دل افروز ز کاشانه ی کیست ************ جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری**** وفای عهد من از خاطرت بدر نرود

دوش دیوانه شدم یار مرا دید و بگفت ************** آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

و آنک گیسوی ترارسم تطاول آموخت**** هم تواند کرمش داد من غمگین داد

در این پیاله ندانم چه ریختی ؟ پیداست ************** که خوش به جان هم افتاده اند آتش و آب

برای چشم خاموشت بمیرم**** کنار چشمه نوشت بمیرم**** نمی خواهم در آغوشت بگیرم**** که میخواهم در آغوشت بمیرم

مستحب مستی به ره دید و گریبانش گرفت *********** مست گقت ای دوست این پیراهن است افسار نیست

تازه داشتیم راه میافتادیم ولی حیف باید برم شهر خواهرم آموزش رانندگی داره بعدا باید قول بدی یه مشاعره حسابی داشته باشیم. ترا ان. به که روی خود ز معشوقان بپوشانی**** که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد ***************** من نیز دل به باد دهم هر چه بادا باد

درد عشقی کشیده ام که مپرس ـ زهر هجری چشیدهام که مپرس

سلامی چو بوی خوش آشنایی ************* بدان مردم دیده ی روشنایی

یارم چو قدح به دست گیرد/بازار بتان شکست گیرد

دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد ************ یعنی که از سلیمان عشرت اشارت آمد

دوش وقت صحر از غصه نججاتم دادند / وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند ********* گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

دوستان عیب من بی دل حیران مکنید/ گوهری دارم و صاحب نظری میجویم

میان گریه میخندم که چون شمع اندر این مجلس**************** زبان آتشینم هست لیکن در نمی گیرد

دارم چو شمع سرّ غمش بر سر زبان/// لب می گزد چو غنچه خندان که خامشم

ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد ************* وقت آن است که بدرود کنی زندان را

آخرش محنت جانکاه به چاه اندازد / هر که چون ماه برافروخت شب تار کسی

دارم واست..