اسباب عیش نیست به کاشانه ی جهان

می برد کاش سیل فنا خانه ی جهان

خون می خورم،خون دل خویش همچو خم

تا پا نهاده ایم به می خانه ی جهان

مستی درد دارد و در پی خمار غم

نوشیده ایم باده ز پیمانه ی جهان

غم ماند و عمر رفت دریغا که هیچ سیل

این نقش را نشست ز ویرانه ی جهان

جز نقش درهم دنیا چه دیده ایم

ما را به خواب می کند افسانه ی جهان

در زیر آسیای فلک کاش از فشار

یک باره خرد می شدی این دانه ی جهان

منبع: کتاب هنوز در سفرم